Wszyscy pamiętamy tragedię zimowego wejścia Polaków na Broad Peak z dnia 3 marca 2013 r., ale Broad Peak to nie jedyny szczyt, z którym związana jest śmierć. Próbując zdobyć Kilimandżaro ginie 8-9 osób rocznie. Sam Mont Blanc co roku zabiera kilkadziesiąt wspinaczy (od 30 do 70 osób w roku). Ta ponura statystyka dotyczy również Mount Everest. Od 1924 r. do sierpnia 2015 r. góra pochłonęła 282 ofiary, w tym 2015 r. – 19… Ale liczba himalaistów wcale nie maleje…
Zastanawialiśmy się, co ich napędza, co nimi kieruje, że ryzykując życie, próbują zdobyć wymarzony szczyt…
Myśleliśmy, że odpowiedzi udzielą nam Jon Krakauer i Beck Weathers, ocaleni uczestnicy jednej z największych tragedii w historii Everestu z maja 1996 r. i autorzy dwóch książek opisujących ich zmagania z Dachem Świata (odpowiednio “Wszystko za Everest” i “Everest. Na pewną śmierć”) oraz zrealizowana na kanwie historii Weathersa produkcja “Everest”, ale… nie znaleźliśmy jednej właściwej odpowiedzi…
… bo chyba takiej nie ma…
Każdego napędza inny spiritus movens… Dla jednego może to być ucieczka od czarnych chmur depresji, dla drugiego chęć sprawdzenia się i zmierzenia się z samym sobą oraz naturą, dla innych to rodzaj sportu, droga do zdobycia sławy czy pieniędzy lub też próba spełnienia marzenia, pokazania innym, że jeśli tylko czegoś się chce, można to osiągnąć… Są też tacy, którzy próbują zdobyć szczyt – cytując George’a Mallory’ego – “bo istnieje”…
Obie opowieści i film są warte uwagi. Relacjonują tę samą historię, ale czynią to w inny sposób, bez patosu i budowania pomników. Zarówno Krakauer, jak i Weathers, czy też reżyser Baltasar Kormákur, pokazują po prostu prawdziwych ludzi, którzy w maju 1996 roku podjęli nie tylko atak na szczyt Everestu, ale i walkę z surowością natury i ze swoimi słabościami, tymi psychicznymi i fizycznymi. Walkę, którą niestety nie wszyscy wygrali… Bo bez względu na siłę i umiejętności… i tak ostatnie słowo zawsze należy do niej. Do góry…
